ebrambegoo

ebrambegoo-8 (شهر آتش گرفته بود)

شهر آتیش گرفته بود، شب و کلاغ شهادت داده بودن کار ابرامه! ابرام هم می‌گفت به‌والله دست خودم نبود. دیشب داشتم تو بلوار تردد می‌کردم گریه‌م گرفت، اشک‌هام ریخت، زمین گر گرفت، تا سرِ خیابون رفت. پیچید راست، دومین میدون، مستقیم زبونه کشید تا خاطراتم.

ebrambegoo-7 (هرگز از مرگ نهراسيده‌ام)

چند روز پیش‌ها ابرام وایستاده بود داشت از پشت پنجره کوچه رو نگاه می‌کرد. خیلی نگاه می‌کرد... نگران شدم، رفتم پیشش، گفتم چیه، چی شده، یه ساعته پای پنجره‌ای؟ گفت اون‌جا، وسط کوچه. یکی وایستاده داره فحش می‌ده. 

ebrambegoo-6 (مرده‌ها زنده نمی‌شن)

گفت هر چی گل بیاریم و گل بیارن، مرده‌ها که دیگه زنده نمی‌شن! امروز بایست یه کاری واسه هم بکنیم، نه بعد از رفتن‌ها!

ebrambegoo-5 (شب‌های کوچه)

امشب تو هم باهام بیا ابرام. خونه نمونیم. تو خونه خسته می‌شیم؟! بیا بریم یه کم هم توُ کوچه خسته بشیم! شب‌های کوچه عین شب‌های هیچ‌جا نیست. تاریکیِ خودش رو داره لامذهب! قشنگ می‌شه توُش گم شد.