ebrambegoo

ebrambegoo-18 (بهار در دلم سرفه می‌کند)

ابرام بگو بهار باز هم بیاد. عشق رو بیاره. هزارن عطر و بو و رنگ و رو و خاطره رو بیاره... پنجره‌هاش رو باز کنه به روی زمین، سفره‌ش رو بندازه، اهل دل‌ها رو جمع کنه، پرنده‌ها مست صدا بشن، گل‌ها باز بشن، سایه‌ی درخت‌ها رونق بگیره، مطرب‌ها ضرب بگیرن، دختر پسرها دم بگیرن، بزرگ‌ترها بالا بشینن، شادی بیاد، غم‌ها بره، چرک ته دل‌ها بره... خلاصه بیاد تازه کنه، سرخوش کنه، هر کسی هم که ظرفیتش رو داره رو عاشق کنه بره.

ebrambegoo-17 (هر روز برای کوچ می‌جنگم)

توی کوچه وایستاده بودیم داشتیم رفت و آمد آدم‌ها رو نگاه می‌کردیم. ابرام یه نخ سیگار روشن میکرد و چشم از ازشون برنمی‌داشت. اون‌قدر نگاه میکرد تا از از اون آدمها چیزی جز کوچه نبین... گفتم باز چی شده ابرام؟! گفت مهم نیست... گفتم چی مهم نیست؟ گفت مهم نیست که این‌جا واستاده باشم، مهم نیست آخرین منظره باشه که می‌بینم. مهم نیست آخرین سیگارم باشه، مهم نیست زندگی فقط یه بار اتفاق بیافته... گفتم پس چی؟

ebrambegoo-16 (مرده‌ریگ)

همه‌چیز با فس‌فسه‌ها شروع شد. در گوش پدرم گفتن "ماه را بردار و بر کوچه بتابان"... برداشت و تابوند و ستم کرد. سؤال کوچه رو با سوی ناسو، با نور چراغ‌قوه جواب داد و بس... پدرم مرد. مرد و کوچه لکنت گرفت و توی تبعید شب موند. من هم توی کوچه خیره موندم به چراغ‌قوه‌ای که مرده‌ریگ پدر بود و ماهی که دیگه توی آسمون نبود.

ebrambegoo-15 (زمستون رو دوست ندارم ابرام)

می‌گه زمستون خدا هوا سرده دمش گرم. زمستون رو دوست ندارم ابرام‌ـ چرا دمش گرم؟!!!... واسه سقفی که چکه می‌کنه، کفشی که سوراخه، مادری که اجاقش خاموشه، پدری که خجالت می‌کشه از دیدن همه‌ی این‌ها... چرا دمش گرم؟!!! زمستون رو دوست ندارم ابرام.

ebrambegoo-14 (دستخط شفاهی)

بیا و برای ما نان و پنیر و تاریخ بیاور، با سگی‌ترین عرق پیشانی‌مان می‌خوریم. بیا و برای ما غروب خرابه‌های تهران را بیاور. غروب ارگ و دولت و چاله میدان را.

ebrambegoo-13 (آینه)

توی آینه یه داستان دو نفره می‌بینم. اونی که توشه من نیست، پس دو نفره‌ست. پارانویای ما از همین‌جا شروع می‌شه. اونی که توی آینه‌ست می‌گه من به تو اعتماد ندارم. می‌گه تو یه کلاش مزدوری که یه عمره اسیرت هستم و من رو به بازی گرفته‌ی. می‌گم خب، من هم بهت اعتماد ندارم!...

ebrambegoo-12 (یکی بود، یکی نبود)

یه قصه‌ی تکراری‌ای بود اولِ همه‌ی قصه‌ها می‌گفتن، که خودش واسه خودش یه قصه بود؛ همون که می‌گفت: یکی بود، یکی نبود... بقیه‌ش هر چی می‌گفتن متل بود...

ebrambegoo-11 (پاییز)

گفتم این اواخر خیلی داره سخت می‌گذره، عیارش دست کیه ابرام؟
گفت دست اون مادری که بچه‌ش رو توی کوچه گم کرده. اگه پیداش کنه چی کارش می‌کنه؟
گفتم باید به آغوش بکشه، دل‌داری بده، اما می‌زنه...
گفت راحت باش، سخت نگیر؛ می‌گذره... به همین برکت.

ebrambegoo-10 (کار خودشونه)

سوار تاکسی شده بودیم، سرِ موضوعِ مکرری راننده گفت "کار خودشونه"... من و ابرام خنده‌مون گرفت. گفتم ابرام چیه همه‌ش می‌گیم کار خودشونه‌ـ خودشونه؟! کی‌ان این‌ها، که همه می‌دونن کارشونه و کسی نمی‌شناسدشون؟ گفت اون رو ول کن...

ebrambegoo-9 (زندگی روی میز)

امروز ابرام با یه شاخه گل اومد خونه. رفت اتاقش‌ـ مداد خریده بود، مداد رو گذاشت روی میز، گل رو گذاشت تو گلدون، گلدون رو گذاشت روی میز. کلیدهاش رو هم گذاشت روی میز...